Tylko małe sprostowanie odnośnie tytułu chorografii Christophera Bruce’a "Ghost Dances" (liczba mnoga) czyli dosłownie "Tańce ducha", (na marginesie - gdybym miała koniecznie tłumaczyć ten tytuł na polski to niedosłownie, a raczej jako "Zaduszki" albo "Święto zmarłych" bo do tego pojęcia odnosi się tytuł baletu Bruce'a). Natomiast co do kwestii przypomnienia tego tematu i muzyki na gruncie tańców na lodzie to jak pewnie wiadomo, balet Bruce’a zainspirował Christophera Deana do stworzenia „Missing” dla siebie i Jayne, a które stało się równie sławne (a może nawet trochę bardziej) w wykonaniu rodzeństwa Duchesnay (1990). Ja jednak wolałabym żeby trenerzy ŁF nie powielali już sprawdzonych konceptów. Jest tyle ciekawych współczesnych baletów, którymi tańce na lodzie mogłyby się zainspirować. Program młodych Amerykanów jest w sumie dość zręcznie ułożony biorąc pod uwagę wymogi COP choć raczej w stylu „folklorystycznej cepelii”. Natomiast kwestie polityczno-społeczne, które były kanwą baletu są dziś mniej nośne i zrozumiałe niż w latach 80. i na początku lat 90. XX w. Więc w sumie trudno się dziwić, że nie ma tu żadnych odniesień jakie były jeszcze w „Missing” Deana.LittleLotte pisze:Ogromne dzięki dla rodzeństwa Parsons za przywrócenie scenie tanecznej Tańca Ducha, i w ogóle ogromne uznanie za zmierzenie się z genialnym oryginałem. Co prawda w ich wersji koncept jakby troszkę się zagubił, a i sama choreografia została dość boleśnie zamerykanizowana, ale i tak pochwalam wybór.
Nie wydaje mi się, żeby przełożenie "Ghost Dances" na "Zaduszki" miało jakiś sens - faktycznie, Bruce czerpał pewną inspirację z latynoamerykańskich obrzędów w Święto Zmarłych, ale zapewne nie bez przyczyny jego bohaterowie nie nazywają się Soul Dancers, tylko Ghost Dancers, zresztą Bruce nie mógł być nieświadomy skojarzenia tytułu z polnocnoamerykanskim obrzędem Tańca Ducha, nawet jeśli nie czerpał z niego żadnej inspiracji. Poza tym to nie jest żadną skomplikowana gra słowna, żeby nie można tego przetłumaczyć słowo w słowo. Ale tak, powinno być w liczbie mnogiej. Jeśliby się już upierac na jakieś skojarzenia kulturowe, to najbliżej będzie temu konceptowi do obrzędu dziadów.asunta pisze:Tylko małe sprostowanie odnośnie tytułu chorografii Christophera Bruce’a "Ghost Dances" (liczba mnoga) czyli dosłownie "Tańce ducha", (na marginesie - gdybym miała koniecznie tłumaczyć ten tytuł na polski to niedosłownie, a raczej jako "Zaduszki" albo "Święto zmarłych" bo do tego pojęcia odnosi się tytuł baletu Bruce'a). Natomiast co do kwestii przypomnienia tego tematu i muzyki na gruncie tańców na lodzie to jak pewnie wiadomo, balet Bruce’a zainspirował Christophera Deana do stworzenia „Missing” dla siebie i Jayne, a które stało się równie sławne (a może nawet trochę bardziej) w wykonaniu rodzeństwa Duchesnay (1990). Ja jednak wolałabym żeby trenerzy ŁF nie powielali już sprawdzonych konceptów. Jest tyle ciekawych współczesnych baletów, którymi tańce na lodzie mogłyby się zainspirować. Program młodych Amerykanów jest w sumie dość zręcznie ułożony biorąc pod uwagę wymogi COP choć raczej w stylu „folklorystycznej cepelii”. Natomiast kwestie polityczno-społeczne, które były kanwą baletu są dziś mniej nośne i zrozumiałe niż w latach 80. i na początku lat 90. XX w. Więc w sumie trudno się dziwić, że nie ma tu żadnych odniesień jak było jeszcze w „Missing” Deana.LittleLotte pisze:Ogromne dzięki dla rodzeństwa Parsons za przywrócenie scenie tanecznej Tańca Ducha, i w ogóle ogromne uznanie za zmierzenie się z genialnym oryginałem. Co prawda w ich wersji koncept jakby troszkę się zagubił, a i sama choreografia została dość boleśnie zamerykanizowana, ale i tak pochwalam wybór.
Młynkami, Carmenami, Bondami to ja tym bardziej nie tęsknię. Ale również za "Dziadkami do orzechów" czy Jeziorami" szczególnie w paczkach, oczywiście chodzi o ŁF a nie teatr. No chyba, że ktoś by się pokusił o "Jezioro" w stylu Matthew Bourne'a. Z resztą to jedyny choreograf, którego wyobrażam sobie, że może mógłby coś sensowniejszego wycisnąć z konceptu MR Virtue/Moir, bo na razie ten program jak dla mnie jest w proszku. Najprościej rzecz biorąc, kiedyś to pierwsze, teraz to drugie. Ale w zasadzie to bardziej skomplikowana kwestia - w tłumaczeniach literackich odnosi się zazwyczaj do oryginału, dostosowując oryginał do reguł języka (a czasem i kultury) adresata. Ale w przypadku tytułu, który nie ma w sobie ani gry słownej ani jakiegoś szczególnego odniesienia kulturowego, a który da się przetłumaczyć dosłownie bez utraty wydźwięku i sensu, po prostu nie opłaca się kombinować. Chyba, że jesteś dystrybutorem filmu i musisz zgarnąć jak największe zyski, więc wrzucasz najbardziej komercyjny z możliwych tytułówOczywiście można tłumaczyć dosłownie ale czasem tytuł mniej literalny oddaje lepiej sens całego dzieła i czasem trzeba się zdecydować czy bardziej odnosić się do języka, na który się tłumaczy (czyli duch/dusza) czy j. oryginału
bo czerwień (jak w zdaniu: moja bluzka jest czerwona) to po turecku al. Żeby było zabawnie, kırmızı to też czerwień, ale niosąca po polsku takie skojarzenia jak, powiedzmy, szkarlat. Na dodatek etymologicznie to słowo jest spokrewnione z angielskim crimson, co nadaje tytułów pewien specyficzny wydźwięk, którego po prostu nie da się przetłumaczyć na polski (Nazywam się zbrodniczy szkarlat?). powiem, że przestałam wnikać w intencję tłumaczy, gdy w 1987 roku na plakatach przed kinem było napisane "Dirty dancing", a u nas tłumaczono to na "wirujący seks". :mrgreen: Uczylam się wtedy angielskiego prywatnie i nie mogłam wykombinować, jak to przetłumaczono, zapytać się wstydziłam Także wiecie, najważniejsze, że łyżwiarze sięgają po mniej oklepane tematy i dają w tym radę.. A co ja napisałam wcześniej ?littlelotte napisała
Bruce’a nie zainspirowało samo Święto Zmarłych w naszej wersji, tylko przede wszystkim jego latynoamerykanska wersja, przedchrześcijańskie wierzenia wplecione w liturgię Kościoła (na tych podstawach opiera się zresztą lwia część południowoamerykańskiego katolicyzmu).,
Istota treści tych zdań jest taka sama, więc naprawdę nie wiem z jaką kwestią polemizujesz. To tak jakby ktoś mówił: mieszkam w Warszawie, a jego interlokutor, w Warszawie ?, nie no raczej w stolicy Polski .asunta napisała
Bruce inspirował się rytuałem Święta Zmarłych, które jak wiadomo jest znane w wielu kulturach, w różnych formach, (oczywiście tu w dużej mierze nawiązywał do tradycji latynoamerykańskiej, ale nie tylko)
